De Olympische spelen, The Olympic Games

Op de 16e komen we dus om 17.30 uur thuis. Dan hebben we precies 45 minuten om te eten, om te kleden, tickets te pakken, taxi te huren en te gaan. Het lukt, we kunnen met deze situaties omgaan, omdat we dat gewend zijn. Dus redelijk optijd zitten we in de taxi opweg naar onze eerste olympische wedstrijd. We vinden het spannend. Femke en Lotte gaan mee. We rijden naar de race course, Maar we moeten bij University station zijn. daar zijn de shuttlebussen naar het stadion. Alles is goed georganiseerd. Veel bewaking, er hangt een opgewonde sfeer. Veel mensen in oranje. Wat een lekkere herkenbare kleur is dat toch. Bij het stadion nog even door de beveiligingpoortjes en worden we opgewacht door goed getrainde Hong Kongnezen die ons vrolijk welkom heten. Vlug nog wat water en een snackje kopen en op naar de tribune. We komen achter een groepje Nederlanders te zitten, die veel van dressuur weten. Ze maken het allemaal een beetje gezellig voor onze meiden, want het is een lange zit. De paarden doen alles hetzelfde en voor hun is er niet zo veel te beleven dan alleen het feit dat ze bij de Spelen zijn. We zien Anky tweedes worden en hopen het beste ervan voor dinsdag. Het verschil met de nummer 1 is niet groot, maar dat komt alleen maar omdat dat paard even er geen zin in heeft. Verder rijdt deze Duitse een perfecte wedstrijd. We hebben aan de overkant op de tribune ook nog onze Willem en Max gezien.

Maandag 18 augustus. De kwalificatie ronde voor individueel springen en het landenteam springen. De Nederlanders doen ook mee, maar ze staan al niet op zo'n geweldige plaats om mee te beginnnen. Ze hebben dan eigenlijk ook geen kans op een medaille. Dus gooien wij ons Amerikaantje maar in de strijd en hopen voor Lotte dat de Amerikanen winnen. Ze eindigen samen met de Canadezen op een gedeelde eerste plaats, dus moeten zij nog een keer allemaal tegen elkaar een ander pacour springen. Een verlenging dus. Wederom super spannend. De meiden vinden het springen ook een stuk leuker, er gebeurd wat. Het is dan ook machtig om te zien. De Amerikanen winnen en we hebben in iedergeval een gelukkige in de familie. Morgen de finale dressuur.

19 Augustus. Er is veel Oranje. We vinden het spannend. Lotte heeft voor de zekerheid deze keer ook de Amerikaanse vlag meegenomen. Kan niet verkeerd gaan voor haar. We denken dat Ankie in iedergeval zilver zal hebben, maar we gaan natuurlijk voor goud. De beste vijf komen als laatste aan de beurt. De Duitse als tweede Anky als laatste. De Duitse komt. De spanning stijgt. Ze begint fantastisch, het is mooi om naar te kijken, we schudden onze hoofd, dat gaat Anky niet halen. Maar dan halverwege de kuur, doet het paard hetzelfde als afgelopen zaterdag en weigert. Ik haal een beetje opgelucht adem, waarschijnlijk toch goud. Maar de score is voor de Duitse nog vrij hoog. De rest was dan ook perfect. Eerst nog twee andere paarden en dan onze Anky. Daar is ze. Plas bijna in mijn broek van de spanning. Ik durf geen adem te halen bang dat Salinero daar al van schrikt. Ze doet het goed, hoewel we op een gegeven moment ons afvragen wat ze aan het doen is, maar goed. Ineens duurt zo'n kuur uren. Zo rijdt foutloos, mooi! Maar is het genoeg. Anky is al blij, maar toch maar even afwachten. Daar komt de score. Yes. Goud. We zijn door het dolle heen.wat een belevenis. We gaan bij een andere grote groep Nederlanders staan en vieren feest. Wachten op de prijsuitreiking. En daar staat ze, Anky van Grunsven met haar derde goude medaille. Het Wilhelmus klinkt de vlag gaat omhoog. Tranen in de ogen. Femke ziet ons op het scherm en hoopt dat we op t.v. komen. ( volgens opa Henzen is dat ook)

Na de ceremonie, naar het Holland huis. Lekker sfeertje. Nederlandse nummers, waarvan ik de helft niet ken, maar zing vrolijk mee. Klap met de klompen. Eerst komt minister van L en V aan het woord?!?! Wie is dit en waar staat L en V voor? Beetje lang weg uit Nederland. Als Femke en ik opweg zijn om de vrienden van zaterdagavond te zoeken en we bij het podium zijn, wordt er goed nieuws aangekondigt. Dus hup, het podium op. Erica Terpstra komt aan het woord. Het is echt een leuk mens. Daarna wordt gevraagd of wij van het podium willen gaan. Ik zeg tegen Femke "blijf maar even hier staan" en ja hoor daar komt Anky binnen en Femke staat er naast. Bij de huldiging in het Hollandhuis. De camera die op Anky gericht staat staat ook op ons gericht. Ons eerste t.v. debuut en ik sta daar met een bezweet hoofd belachelijk te doen met twee klompen in mijn hand. Maar Opa's, oma's hebben het gezien. Ze vangen zelfs een glimp van Lotte op die daar weer achterstaat bij Patrick op de schouders. Dus holadijee. Dus zijn we deze zomer toch in Nederland maar dan via het scherm de huiskamer in. Het was een gigantische leuke belevenis en ik ben blij dat we erbij waren. Bedankt Anky/Salinero en gefeliciteerd.

Dit was te zien op TV in Nederland, duidelijk he ?

Maleisie, Malaysia

Het is 3 augustus en we gaan op vakantie. Omdat we via Macau vliegen besluiten we om vandaag alvast te gaan en niet op de 4e omdat we dan wel heel vroeg moeten gaan. Is achteraf een goede beslissing want we blijven natuurlijk wel de Henzes en dan loopt niets normaal. Deze keer ben ik alleen niet de boosdoener, maar Patrick en de kinderen. Het visum van Hong Kong is bij allemaal verlopen, wel nieuwe aangevraagd, maar die hebben we nog niet. Ik ben al tegen dit probleem aangelopen en ik ben dan ook als toerist hier. Maar voor de andere is dat wat anders. Ahfijn, heel erg is het ook niet, duurt alleen weer een uur langer bij de douane en 64 euro lichter gaan we naar de boot. Als we dat de volgende dag gehad hadden dan hadden we het vliegtuig gemist. In Macau willen we eigenlijk in de Venitien gaan slapen, maar alle grote Casino hotels zitten vol. Gelukkig genoeg hotels in Macau dus een goede slaapplaats is snel gevonden. We gaan wel eten in de Venitien. De kinderen kijken hun ogen uit van de pracht en praal in het hotel. De gondels vinden ze geweldig.

De volgende dag zijn we kwijt aan het vliegen en de lange taxirit van het vliegveld naar Kuala Lumpur. Voor de eerste dagen in KL hebben we wel een hotel geboekt, wat helemaal tegen onze natuur ingaat en na onze ervaring ook de laatste keer gaat zijn. Het hotel is gelegen naast een water- pretpark. De kamers komen inclusief eten en entreekaartjes voor het park. Wat blijkt het eten bedoelen ze een coupon van RM 100 (ongeveer 20 euro) en de entreekaartjes zijn voor een dag en alleen voor het watergebeuren. Dat niet wetende gaan we de volgende dag(gelukkig met zwemspullen) naar het park. Patrick heeft dan een zakelijke afspraak, dus ik had het helemaal voor elkaar, dacht ik. Eerst naar de dierentuin, dan naar de atracties die ook geschikt zijn voor Jelle. Dan zal Patrick er ook wel weer zijn en dan lekker zwemmen. In het park komen we erachter dat dat niet gaat en alleen Jelle heeft een topdag, want zwemmen is een van zijn favorieten bezigheden.

Dag vier gaan we besteden aan sfeer proeven in KL. Want daarvoor zijn we hier. Kijken of dit het volgende land wordt waar we gaan wonen. We gaan de omgeving van de nationale school bekijken, we bekijken een enorm groot appartement en gewoon rond kijken, is dit wat we willen?

s' Avonds hebben we een baan besproken bij het Bowling centrum in de mega mega mall bij het hotel. De kinderen tegen elkaar en Patrick tegen mij. Wonder boven wonder win ik 2-1.Nu wordt het tijd om de stad achter ons te laten en naar de jungle te gaan. We vertrekken redelijk vroeg en gaan opweg naar Tama Negara national park. Het is mooi onderweg en we kunnen het nog goed vinden ook. Als we rond 2 uur aankomen en naar de bootjes lopen om overgezet te worden, begint het te regenen, niet normaal, zo hard. Dus maar even wat drinken.....misschien maar wat eten. Vandaag geen jungle meer. Dan maar opzoek naar een slaapplaats. Alles vol want er komt een grote toergroep aan. We vinden uiteindelijk toch nog een plekje in een hotel wat nauwelijks het woord hotel waard is. Een kamer met twee stapelbedden en geen baby bed. Maar voor 12 eurie mogen we met z'n vijven daar slapen. Het is schoon dus, wat wil je nog meer. Buiten staat nog een keetje en dat is het restaurant. Met wat andere gasten zitten we lekker buiten en we vinden het nog hartstikke gezellig.










s' Morgens is het droog. We gaan vol goede moed oppad. We spreken een gids aan en vragen om met de boot naar een Orang Asli nederzetting gebracht te worden. Blijkt ietsje duurder te zijn dan wat Patrick aan geld in zijn portomonee heeft zitten. Een geldautomaat? twee uur rijden. Hum dat dan maar morgen anders doen we vandaag weer niets. We besluiten dan maar de canopywalk eerst te doen en dan morgen de boottrip. Je kan met een bootje afgezet worden bij de canopywalk of je kan door de jungle lopen en dat duurt 45 min. De Henzens zijn de Henzens niet als we niet zouden kiezen voor het lopen. Jelle loopt bijna de hele afstand zelf en wil alles zien en vind alles mooi. We zien nog een bloem die je schijnbaar niet zo vaak ziet, een bidsprinkhaan en een duizendpoot, maar dat is het dan toch wel. Maar het blijft mooi. Komen we onderweg mensen tegen die ons even zeggen dat de canopywalk om 12.00 uur sluit. Het is 11.45 uur. Niemand heeft ons dat gezegd!!!! Nu moeten we haasten want we hebben geen idee waar we zijn of het nog ver is. We horen wat geluiden, een hoge trap, ik val nog in de haast om boven te komen. 12.05, mogen we nog? Gelukkig zijn we in Maleisie. Natuurlijk mogen we nog. We zitten in een fille te wachten om te beginnen. Das eigenlijk wel goed want Jelle slaapt. Als we aan de beurt zijn, valt ons het op dat het wel erg hoog tussen de bomen is. De plankjes zwaaien behoorlijk op en neer. Het is meer iets voor een avontuurpark, dan voor in de jungle. Het enige wat we zien zijn de billen van degene die vijf meter voor ons loopt een vlinder en een troep mieren druk in de weer met ik weet niet precies wat. Daarna maar besloten om met de boot terug te gaan. Binnen vijf minuten staan we weer bij het startpunt. We besluiten om naar het noorden te rijden naar Kuala Lipis. Een klein dorpje en daar een slaapplaats zoeken. Dat lukt en als we s'avonds willen gaan eten komen we bij een lokaal marktje uit. Reuze gezellig. De mensen vinden ons helemaal geweldig. We worden keer op keer welkom geheten en als plaatselijke beroemdheden onthaald. Ze willen ons vanalles laten proeven. Ik vind dit zo gezellig. Uiteindelijk geen restaurant gevonden maar wel een KFC, dus daar doen we het maar mee.

De bedoeling, de volgende morgen, is om wat noordelijker het national park in te gaan. Maar door een misverstand tussen ons en de kaart, zoeken wij op een verkeerde plek naar een steiger waar we een bootje kunnen huren om daar naartoe te gaan. Het is geen verkeerde beslissing, we komen in piepkleine nederzettingen van een paar houten huisjes. Het is grappig. Uiteindelijk vinden we een steiger, geen boot. Besluiten nog wat rond te rijden en komen twee mannen op een brommer tegen die vragen of ze ons kunnen helpen. Denkende dat ze geen engels verstaan proberen we het toch maar te vragen. Tuurlijk spreken ze Engels en we moeten bij het treinsattion even vragen voor een boot. Treinstation????? Hier in de middel of nowhere? En verdomt er is een klein treinstation. En met klein bedoel ik klein. Ze hebben vandaag alleen geen boot. Dus maar weer terug naar het grote toeristenvertrrekpunt. Maar helemaal naar het park(3 uur varen) gaat niet meer want we willen dezelfde dag weer terug. Dus een boot gehuurd voor een Orang Asli dorp. Helemaal goed. Een lekkere boototcht, het dorpje erg interressant.

S' Morgens weer de auto in opweg naar Cameron Highlands. Wederom komen we ingevecht met de kaart en als we denken is dit het nou, blijkt gewoon dat het nog een beetje te vroeg is voor De Highlands. Een beetje verderop is het wel mooi. We komen net optijd bij het bezinestation aan. En besluiten daar om eerst wat te lunchen bij het Ye Olde Smokehouse. Zoals we eigenlijk wel weten is de Engelse keuken niet zo onze smaak, maar de kinderen vinden het buiten geweldig, de temperatuur is aangenaam en Patrick en ik kunnen ook even met z'n tweeen een beetje babbelen. Na de lunch gaan we naar de Butterflyfarm. Dat was heel leuk. De mooie vlinders, bijzondere insecten en reptielen. Daarna besloten we om toch maar even door te rijden naar Penang, waar we laat s' avonds aankomen.

Georgetown, mooi stadje met mooie koloniale gebouwen. Eerst een batikwerkplaats bezocht. Erg leuk. Voor de volgende dag maken we een afspraak om zelf zakdoeken en een tafellooper te maken. Dan naar de snaketempel. Met vipers. Eerst denken we dat ze niet echt zijn, maar als er eentje dan toch gaat bewegen.... Naast de tempel is een snakefarm. De kinderen willen graag naar binnen, maar we staan zo weer buiten. De aapjes zitten aan een ketting, de cavias zien er slecht uit. Ik word daar een beetje misselijk van. Niet heen gaan als je er nog eens in de buurt komt!

De volgende dag dus naar het batikfabriekje. Het valt niet mee. Ik doe namelijk ook zelf de was erop en het verven. Maar het is hartstikke leuk. Jelle maakt een mooie auto. De meiden bloemen en vlinders. s' middags nog even lekker naar het zwembad.

De dag daarna lekker naar een resort, met een prachtig zwembad, strand en een adventurezone voor de kinderen. Jelle gaat helemaal uit zijn dak. Zwemmen, adventurezone, zwemmen, adventure zone. Meer hebben we eigenlijk ook niet nodig. We blijven twee nachten hier en gaan dan weer terug naar KL. Patrick heeft op de laatste dag nog een meeting en dan naar het vliegveld en dan naar huis, want op zaterdag begint voor ons de Olympische spelen. Wat denk je, zou het zo echt gaan? Neeeeeehu, meeting, ja, vliegtuig? Neeehu. In KL kun je zelf dus de weg bijna niet vinden. Het wordt allemaal een of twee keer aangegeven en dan zoek het maar uit. Dus komen we te laat, de incheckbalie gesloten, vlucht gemist. In de haast heeft Femke ook nog haar mobiele telefoon in de huurauto laten liggen, kunnen we geen taxi naar de stad krijgen, is het snikheet. Kortom een gezellige leuke afsluiting van een verder prima vakantie. Nieuwe tickets geboekt voor de volgende dag. Vroeg op, we moeten om 10.25 in het vliegtuigzitten. We nemen geen risico's, we zijn ruim optijd en we hebben een goede vlucht terug. Dan nog even de boot van Macua naar Hong Kong. Taxi naar Hong Lok Yuen. Op zaterdag de 16e augustus, de dag dat we ook tickets hebben voor de kwalificatie ronde dressuur van de Olympische spelen. Om half zes komen we thuis, om kwart over zeven beginnen de spelen. Redden we het allemaal? Dat lees je in de volgende blog!

Daar gaan we weer, Here we go again

Het is 1 augustus en wat zijn we aan het doen? Ja hoor, we mogen/moeten weer eens verhuizen. Dit is het derde huis dat we in Hong Lok Yuen mogen gaan bewonen. Hebben we er veel zin in? In het begin niet, maar het oude huis heeft enorme lekkages gehad en de eigenaar wil er niets aan doen, dus nu uiteindelijk wel. Het is alleen weer zoveel werk, en veel tijd hebben we niet, want we gaan de 3e augustus op vakantie. Patrick heeft ook nog het leuke idee opgepakt om zelf de dozen in te pakken, wat ik nu aan het doen ben, met, ahum, veel plezier. Het leuke is dat ik ook nog drie kinderen rond heb lopen die vakantie hebben en hun aandacht vragen. Maar de opzet dat we dan veel meer weggooien, klopt wel. Ik gooi vuilniszakken vol weg. Hoe krijg je die rotszooi toch bij elkaar verzameld. Het is nu 19 augustus net terug van vakantie en ben weer vrolijk de dozen uit aan het pakken. Gaat nog wel even duren. We hebben uitgerekend dat dit Femkes 9e keer is dat ze verhuisd, in haar 10 jarig leventje. Patrick is het daar niet mee eens, want veranderen van huis is geen verhuizen meer, alleen veranderen van land! (??????)Oh ja, alles blijft hetzelfde alleen het huisnummer verandert van 90 naar 48a.

It's the first of August, and guess what we are doing? We are moving again. to our third house in Hong Lok Yuen. Are we happy to move? Not at first, but after several leackages, and an owner without any intention to fix it, we are happy to leave this house behind. It's a lot off work and we don't have much time, because we are going on Holiday on the third of August. Patrick had the very good idea, yeah right, to pack the boxes ourselfves. So that's what I'm doing, with a lot of pleasure.(!) The idea behind it is that we will throw away more stuff. In that sence, he is right. How can you collect so much useless stuff? It's now the 19th of August, we're just arrived from Malaysia and I'm happilly unpacking, it's going to take some time. We calculated that this is Femkes 9th time she moved in her ten years of being in this world. Patrick doesn't agree, because we are only changing house and not country!(???????) Everything stays the same only the housenumber changes from 90 to 48a.