Een klein baby aapje zit een stukje plastic te eten, omdat wij weer te lui zijn om het in de prullebak te gooien. Triest. Bij het meer is geen strand. Alleen een eiland van plastic balken waar we op kunnen zitten. Er is absoluut geen schaduw en het is behoorlijk heet. We kunnen wel in het water zwemmen en dat is dan wel lekker. Er is ook een klein badje gemaakt voor de allerkleinste onder ons. Hoewel Jelle niet wil zwemmen omdat hij geen zwembroekje aan heeft en zijn zwembandjes niet heeft. 
Er is ook een klein gedeelte waar catfish zwemmen. Als je je voeten in het water steekt vinden ze het fijn om rond je voeten te zwemmen. Femke en ik zijn natuurlijk weer de eerste met de voeten in het water. Dat moeten we uitproberen. Het kriebelt. Later volgt Lotte.
Maar Jelle denkt bij zichzelf, bekijken jullie het maar. Ik doe hier niet aan mee. De volgende dag gaan we naar, tja wat is het eigenlijk. Soort natuur/pretpark achtig iets. Daar is ook een kabelbaan die je naar het hoogste punt van Langkawi brengt en waar je de meest mooie uitzicht schijnt te hebben. Maar daar aangekomen blijkt er een rij te zijn van minstens 2 uur. En dat met 8 kinderen waarvan 5 kinderen 7 jaar of jonger zijn, lijkt ons dat geen goede optie. Terwijl een paar waaghalzen (waaronder Lotte)
met de Flying Fox naar beneden sjeesen, gaan Femke en ik naar een beauty salon voor een pedicure. Niet een gewone, maar deze wordt gedaan door kleine visjes die graag je eelt van je voeten eten. Erg vreemd, maar mijn voeten zijn redelijk glad. Daarna terug naar Fox Hill voor een lekker relaxed middag bij het zwembad. Wie zegt dat het leven zwaar is?
met de Flying Fox naar beneden sjeesen, gaan Femke en ik naar een beauty salon voor een pedicure. Niet een gewone, maar deze wordt gedaan door kleine visjes die graag je eelt van je voeten eten. Erg vreemd, maar mijn voeten zijn redelijk glad. Daarna terug naar Fox Hill voor een lekker relaxed middag bij het zwembad. Wie zegt dat het leven zwaar is?
